φυλλάδιο που εκδόθηκε σε 2.500 αντίτυπα και μοιράστηκε σε ΟΑΕΔ και παρεμβάσεις.
Φταίνε οι μετανάστες για την ανεργία σου;
Από την πρώτη στιγμή που πατάνε σε ελληνικό έδαφος, η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών εργατών παραμένουν επί τούτου σε καθεστώς «παρανομίας», γεγονός που εξυπηρετεί μια χαρά την αποτελεσματικότερη διαχείρισή τους απ’ τ’ αφεντικά. Όταν είσαι «παράνομος» και υπό το φόβο σύλληψης, βασανισμού, εγκλεισμού σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ή/και απέλασής σου, σίγουρα είναι πιο εύκολο να δεχτείς να δουλέψεις με «μαύρα», ανασφάλιστος, υπό άθλιες συνθήκες και επί ατελείωτες ώρες. Χιλιάδες μετανάστες, από τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 έως τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας του 2013 δούλεψαν και συνεχίζουν να δουλεύουν σε καθεστώς σκλαβιάς. Εκατοντάδες από αυτούς αγνοούνται, εκατοντάδες έχουν δολοφονηθεί· ακριβώς γιατί αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως καύσιμη ύλη για τη μηχανή του καπιταλισμού, όπως αντιμετωπιζόμαστε και όλοι εμείς. Οι μετανάστες-σκλάβοι κάνουν τις δουλειές που η συντριπτική πλειοψηφία των ντόπιων δε θα δέχονταν να κάνουν κάποτε. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι «οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές». Αντίθετα σημαίνει ότι κράτος και αφεντικά χρησιμοποίησαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τους μετανάστες εργάτες για να δημιουργήσουν και να επιβάλλουν τις συνθήκες εργασίας που τους συμφέρουν περισσότερο: χαμηλά μεροκάματα, ανασφάλιστη εργασία, εξαντλητικά ωράρια, μισθοί πείνας. Αν το σκεφτείς, οι συνθήκες αυτές είναι πλέον ο κανόνας και για μεγάλη μερίδα των ντόπιων. Επομένως, οι μετανάστες δεν είναι «εχθροί», ούτε ευθύνονται για την ανεργία σου.
Ή φταίνε οι «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι;
Μόνο κατά το διάστημα 7/3/2004 έως 30/6/2009 ο Π. Παυλόπουλος, τότε υπουργός Δημόσιας Διοίκησης επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή και βουλευτής της τωρινής κυβέρνησης, ενέκρινε τον διορισμό 865.000 τέτοιων «τεμπέληδων» (πηγή: Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 6/7/2013). Φαίνεται πως τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν «τεμπέληδες» αλλά «προκομμένοι» και «άξιοι». Τι συνέβη λοιπόν στο μεσοδιάστημα και οι δημόσιοι υπάλληλοι ξαφνικά τεμπέλιασαν; Αυτό που συμβαίνει ανέκαθεν είναι ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις βαφτίζουν κατά το δοκούν και ανάλογα με τα συμφέροντά τους διαφορετικές ομάδες εργαζομένων, προκειμένου να στρέψουν την μία εναντίον της άλλης (αυτό που ονομάζουμε «κοινωνικό κανιβαλισμό»). Επιπλέον, εδώ και πολλές δεκαετίες ο διορισμός στον δημόσιο τομέα αποτελούσε το ισχυρότερο χαρτί-ρουσφέτι για τους πολιτευτές και το διαβατήριο για το «ελληνικό όνειρο» πολλών υποψηφίων δημοσίων υπαλλήλων. Οι κυβερνώντες γνώριζαν πολύ καλά τι έκαναν και το ίδιο καλά γνωρίζουν τι κάνουν τώρα. Το να βαφτίσουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων ως «τεμπέληδες» (αυτούς που οι ίδιοι διόριζαν επί δεκαετίες) είναι ο απλούστερος τρόπος για να θολώσουν τα νερά και να μετακυλίσουν τις δικές τους ευθύνες για τη διάλυση των δημόσιων σχολείων και πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, των παιδικών σταθμών και των ασφαλιστικών ταμείων λόγω έλλειψης προσωπικού.
Ή μήπως φταίνε οι «ταραξίες» απεργοί;
Οι απεργοί δεν είναι ταραξίες, πρώτον γιατί δεν υπάρχει κάτι «ομαλό» και «ιδανικό» για να ταράξουν και δεύτερον γιατί είναι αναφαίρετο και κατακτημένο δικαίωμά μας να απεργούμε. Ταραξίες είναι όλοι όσοι εξαθλιώνουν την καθημερινότητά μας. Η ζωή μας συνταράσσεται όταν απολυόμαστε απ’ τα’ αφεντικά, όταν διαλύεται το σύστημα υγείας από το κράτος, όταν δεν ξέρουμε καν αν θα προλάβουμε –ή αν θα μπορέσουμε- να βγούμε στη σύνταξη, όταν δεν μπορούμε να καλύψουμε έστω και στοιχειώδεις ανάγκες, όταν, διεκδικώντας αυτά που μας ανήκουν, οι μπάτσοι μας χτυπάνε στο ψαχνό. Ζούμε σε πόλεις-φυλακές, υπό συνθήκες συστηματικής εξαθλίωσης και εξόντωσής μας, αγωνιώντας για την επόμενη μέρα, αγωνιώντας για το δικό μας μέλλον και το μέλλον των ανθρώπων που αγαπάμε. Αν μη τι άλλο, οι απεργιακοί αγώνες πρέπει ν’ αναζωπυρώνουν την ελπίδα μας ότι ένα καλύτερο αύριο είναι όντως εφικτό και να μας ανατάσσουν ψυχικά όταν αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει λύση στα προβλήματά μας. Η παραίτηση δεν είναι λύση. Η μόνη λύση είναι να συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε όλα όσα μας ανήκουν, γι’ αυτό και πρέπει να γίνουμε όλοι και όλες «ταραξίες».
Θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας σου μια 5μηνη παράταση «ζωής» (κοινωφελής εργασία);
Τα πεντάμηνα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, το voucher (σύστημα επιταγών κατάρτισης) και όλα τα αντίστοιχα υποτιθέμενα προγράμματα «αποκατάστασης» των ανέργων, δεν αποτελούν εργασία, αλλά ψευδαίσθηση εργασίας. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το μοντέλο της εργασίας αλλάζει οριστικά. Οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι αποτελούν μια τεράστια δεξαμενή εργατικού δυναμικού την οποία το κράτος και τ’ αφεντικά μπορούν να χρησιμοποιούν ανάλογα με τις ανάγκες τους. Ζωή δεν είναι να δουλεύεις πενθήμερο 8ωρο για 400 έως 500 ευρώ τον μήνα, χωρίς συντάξιμα ένσημα και γνωρίζοντας ότι μετά από μερικούς μήνες θα βρεθείς πάλι στον δρόμο. Το ότι έχεις μια «δουλίτσα» σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι έχεις δουλειά. Τα πεντάμηνα προγράμματα – και οι όποιες παραλλαγές τους – στοχεύουν στο να μας διατηρήσουν στα όρια της επιβίωσης, ώστε τ’ αφεντικά να μπορούν να μας χρησιμοποιήσουν ξανά και ξανά, μέχρι να μας ξεζουμίσουν και να μας πετάξουν. Αυτή θα είναι η «ζωή» σου από εδώ και μπρος; Αυτή τη «ζωή» ονειρεύτηκες για τον εαυτό σου και για τους γύρω σου;
Ή οι ταξιαρχίες εργασίας που πρότεινε ο Δούκας, πρώην υπουργός της Ν.Δ.;
Τον Ιανουάριο του 2013 ο πρώην υπουργός της Ν.Δ., Πέτρος Δούκας, πρότεινε τη δημιουργία «ταξιαρχιών δωρεάν εργασίας». Οι ταξιαρχίες θα αφορούν στη «δωρεάν παραχώρηση εργατών και υπαλλήλων για τρεις μήνες, στην πολιτεία, την τοπική αυτοδιοίκηση και τον ιδιωτικό τομέα». Όχι, ο πρώην υπουργός δεν είναι φασίστας όπως φαίνεται εκ πρώτης· είναι ένας καλός κι ευαίσθητος άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την ψυχική υγεία των ανέργων, καθώς υποστηρίζει ότι «η υποχρεωτική δωρεάν εργασία θα βοηθήσει τους άνεργους να ξετριφτούν» έτσι ώστε να νιώσουν ψυχολογικά όμορφα. Κάτι θα ξέρει ο πρώην υπουργός, εξάλλου το έχουν πει (και το έχουν αναρτήσει και σε επιγραφή στην είσοδο του Άουσβιτς) οι ναζί πολιτικοί του πρόγονοι: “Arbeit Macht Frei”, «η εργασία απελευθερώνει» και σε κάνει να νιώθεις όμορφα. Μη νομίσεις ούτε για ένα λεπτό ότι πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ταξιαρχίες εργασίας υπάρχουν ήδη στην Ουγγαρία, μέλος κι αυτή της προοδευτικής και εκσυγχρονισμένης ΕΕ. Τα πεντάμηνα προγράμματα που αναφέραμε παραπάνω, στην ουσία αποτελούν τον προθάλαμο των ταξιαρχιών εργασίας. Όσο συναινούμε σε αυτό που μας ετοιμάζουν το κράτος και τ’ αφεντικά, όσο εξαθλιωνόμαστε και δεν αντιδρούμε, όσο αποδεχόμαστε μοιρολατρικά ότι «έτσι είναι τα πράγματα», τόσο πιο εύκολα κάνουμε τα πράγματα για τους από πάνω.
Ή μήπως να περάσεις μια βόλτα από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής να σου βρουν καμιά δουλίτσα «με το αζημίωτο»;
Αν ενδιαφέρεσαι για μια ελπιδοφόρα καριέρα δολοφόνου, μπράβου, σωματέμπορου και διακινητή πρέζας και όπλων, οι χρυσαυγίτες είναι οι άνθρωποί σου. Αν ενδιαφέρεσαι να γίνεις φασιστικό απόβρασμα, να βουλιάξεις στον βούρκο και να το παίζεις τσάμπα μάγκας χαιρετώντας ναζιστικά, αν σου αρέσουν τα τατουάζ με μαιάνδρους και σβάστικες, αν πιστεύεις ότι για κάποιο λόγο ανήκεις σε μια ανώτερη φυλή που θα καθαρίσει το ανθρώπινο είδος από τους λιγότερο ικανούς για δουλειά, τους «αλλοεθνείς», τους ομοφυλόφιλους, τους ψυχικά ασθενείς, τους τοξικοεξαρτημένους και όποιους άλλους θεωρείς κατώτερους, πέρνα απ’ το κοντινότερο γραφείο της Χρυσής Αυγής. Εκεί βρίσκονται οι δήθεν «αντισυστημικοί» που ήδη από το 2009 επιχειρούσαν να ρίξουν τα μεροκάματα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος σε συνεργασία με τους εργολάβους και τους εφοπλιστές απειλώντας και ξυλοκοπώντας μετανάστες και ντόπιους εργάτες, που καταψήφισαν την φορολόγηση των εφοπλιστών και των μετόχων σε ναυτιλιακές εταιρείες, που ζήτησαν στη βουλή το σπάσιμο της απεργίας των εργολαβικών του ΑΠΘ και οι μοναδικές «κόκκινες γραμμές» που έθεσαν ως προς τη μείωση συντάξεων και μισθών ήταν για το στρατό και την αστυνομία. Να ξέρεις όμως ότι την στιγμή που θα περάσεις το κατώφλι των γραφείων της ΧΑ, θα βρεις μπροστά σου όλους και όλες εμάς. Εμάς που δεν γίναμε φασίστες «επειδή φταίει η κρίση», που όντας άνεργοι και άνεργες, επισφαλώς εργαζόμενοι και εργαζόμενες, προτιμάμε να ψοφήσουμε της πείνας παρά να δουλέψουμε για τα φασιστικά καθάρματα, που διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας σε καιρούς χαλεπούς, που δεν σκύβουμε το κεφάλι παρά τα ζόρια που τραβάμε, εμάς που συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και παλεύουμε, με όποιον τρόπο μπορούμε, να τον χτίσουμε.
Γιατί για μας, η απάντηση στα προβλήματά μας βρίσκεται
Στην αλληλεγγύη εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων και μεταναστών
Στην αυτοοργάνωση – Στη συλλογική διεκδίκηση
Για να πάρουμε όλα όσα μας ανήκουν
Άνεργες-άνεργοι από τις Γειτονιές της Αθήνας
anergoi_geitonies@espiv.net