Κείμενο που μοιράστηκε στη συνάντηση των συνελεύσεων γειτονιάς στην Πάντειο, σε εκδηλώσεις και στη διαδήλωση για την εργατική πρωτομαγιά στο Μουσείο

Μέσα στην περίοδο της κρίσης η φύση της ανεργίας έχει αλλάξει ριζικά. Δεν πρόκειται για ένα προσωρινό διάλειμμα μεταξύ δύο δουλειών, μια κακοτυχία ή το αποτέλεσμα της τεμπελιάς των νέων ανθρώπων. Τα χαρακτηριστικά που έχει πάρει, ο τεράστιος αριθμός των ανέργων που όλο και μεγαλώνει και η μεγάλη χρονική διάρκεια που είναι κάποια/ος άνεργη/ος, μας επιτρέπουν να πούμε πως αν τα τελευταία 30 χρόνια η νόρμα ήταν η σταθερή 8ωρη/5ήμερη εργασία και οι άνεργοι/ες μια παράπλευρη απώλεια, σήμερα τα πράγματα έχουν αντιστραφεί.

Ανεργία και εργασία γίνονται ένα συνεχές, με την περίοδο της ανεργίας να αποκτά όλο και πιο μόνιμα χαρακτηριστικά και να διανθίζεται με ευκαιριακές, κακοπληρωμένες, ανασφάλιστες δουλειές.

Το κομμάτι της εγχώριας εργατικής τάξης που πρώτα και περισσότερο από όλους έχει υποστεί όλα τα παραπάνω,(με τη συνοδεία πάντα της κρατικής και παρακρατικής καταστολής) φυσικά είναι οι μετανάστες/τριες.

H αναπόληση της προηγούμενης κατάστασης και προσκόλληση στα αντίστοιχα αιτήματα (5μερο/8ωρο, 1400 για όλο το λαό) δεν μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός ριζοσπαστικού κινήματος που να απαντάει στα σημερινά ζητήματα που μας θέτει η ανεργία και η επισφάλεια.

Παραπέρα, δεν αντιλαμβανόμαστε το να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε σαν κάποια ιδανική κατάσταση, αλλά ούτε και τύχη να δουλεύουμε 4ωρα και 6ωρα για 300 και 500 ευρώ. Ανταγωνιστικά λοιπόν σε αναχρονισμούς αλλά και τα προσωπικά αδιέξοδα και την αυτομαστίγωσή μας, θέλουμε να προτείνουμε την αποσύνδεση της αξίας των ζωών μας από την αξία της παραγωγικότητάς μας.

Γι αυτό το λόγο είναι απαραίτητη η ανάπτυξη της αλληλεγγύης των ανέργων /επισφαλών ενάντια στην κοινωνική απομόνωση και την αποξένωση. Για την οργάνωση ενός πολύμορφου κινήματος ανέργων ως αναπόσπαστου τμήματος του κινήματος της εργατικής τάξης, τόσο στις γειτονιές όσο και στα εργατικά σωματεία (όπου αυτό είναι δυνατό), με σχέσεις ισοτιμίας στις διαδικασίες, χωρίς τη διαμεσολάβηση γραφειοκρατικών μηχανισμών και «φωτεινών» καθοδηγητών πάσης φύσεως. Ενάντια δηλαδή στον εργατοπατερικό συνδικαλισμό όπως αυτός και αν εκφράζεται και σε κάθε μορφή τυπικής ή άτυπης ιεραρχίας. Να οργανωθούμε από κοινού και ισότιμα, στηρίζοντας  τους εργατικούς αγώνες και απαιτώντας σταθερή εργασία με αξιοπρεπείς συνθήκες και κοινωνικό μισθό που να καλύπτει τις ανάγκες μας.

Τα προβλήματα που έχουμε σαν άνεργοι-ες/επισφαλείς συνδέονται με τα προβλήματα των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων που πλήττονται και  κοινή ρίζα αυτών των  προβλημάτων είναι οι κυρίαρχες καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις. Κοινωνικές σχέσεις που γεννούν αδικία και καταπίεση τόσο τώρα, όσο και πριν τη κρίση. Για αυτό ένα κίνημα ανέργων και οι εργατικοί αγώνες γενικότερα πρέπει να στοχεύουν στην ανατροπή των σχέσεων αυτών.

Η ανεργία και η επισφάλεια είναι η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά, το βασικό εργαλείο του καπιταλισμού για τη χειραγώγηση και τον έλεγχό μας. Είναι καιρός το εργαλείο αυτό να το χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά και μαχητικά και μέσω των συλλογικών αγώνων μας ν’ απαντήσουμε έμπρακτα στην επίθεση που δεχόμαστε.

Ενάντια στις απολύσεις και την κρίση τους,  καταλήψεις των χώρων εργασίας και επαναλειτουργία τους κάτω από τον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων, με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος

Άνεργοι – Άνεργες από τις γειτονιές της Αθήνας