Θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, ότι όταν το παγκόσμιο σύστημα καταρρέει πέφτοντας πάνω στα κεφάλια μας, και η «φωτιά» της χρεοκοπίας πλέον καίει στα μητροπολιτικά κέντρα των καπιταλιστών, λίγη σημασία θα δώσουν στο γεγονός ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι πηδάνε από τα μπαλκόνια και πεθαίνουν στα πεζοδρόμια μέσα στην απελπισία τους. Οι συνθήκες ανθρωπιστικής καταστροφής που έχουν δημιουργήσει οι «από πάνω» με την χρεοκοπία τους, αφήνει πίσω της καθημερινά αμέτρητα θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου. Η αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα, όπως επίσης και σε οποιαδήποτε χώρα μπήκε στη μέγγενη του ΔΝΤ, έχει πάρει τόσο ραγδαίους ρυθμούς που πλέον σχεδόν κάθε μέρα ακούγεται η είδηση μιας ακόμα τέτοιας πράξης απόγνωσης. Ενώ, όπως έγραψε δημοσιογράφος του Reuters σε ρεπορτάζ του για την κατάσταση στην χώρα, «πίσω από κάθε αυτοκτονία στην Ελλάδα υπάρχουν άλλοι είκοσι απελπισμένοι άνθρωποι που έχουν σκεφτεί να βάλουν τέλος στη ζωή τους».
Πιο χαρακτηριστική περίπτωση όσον αφορά την ανάδειξή των αιτιών της αυτοκτονίας, πέρα από εκείνη του Δημήτρη Χριστούλα που ήταν ταυτόχρονα και μια πολιτική δήλωση, ήταν ίσως το πρόσφατο άλμα θανάτου του 65χρονου στο Γαλάτσι. Ο αυτόχειρας ούτε «τρελάθηκε», ούτε αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα. Δεν έβαλε τέλος στη ζωή του σε μια τυχαία στιγμή. Αυτοκτόνησε, πηδώντας στο κενό από τον τρίτο όροφο, όταν ο δικαστικός επιμελητής του έφερε το χαρτί της έξωσης. Χρωστούσε μερικά νοίκια και οι κανίβαλοι-ιδιοκτήτες αποφάσισαν πως η ενδεδειγμένη λύση ήταν τον πετάξουν στο δρόμο, να προστεθεί κι αυτός στις χιλιάδες των αστέγων που περιδιαβαίνουν σαν φαντάσματα στους δρόμους.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι αυτόχειρες είναι άνεργοι. Κι όταν δεν είναι άνεργοι είναι μεροκαματιάρηδες κι υποαπασχολούμενοι σε άθλιες δουλειές ή και χαμηλοσυνταξιούχοι -όπως ο 65χρονος- συνηθέστερα βιώνοντας την ανεργία μέσα στην ίδια την οικογένεια έχοντας ένα πατέρα/σύζυγο/παιδί άνεργο, όπως και κάθε σπίτι πλέον.
Κανείς δεν μπορεί να αυταπατάται πια, ποντάροντας στον «οίκτο» του κράτους, όση κι αν είναι η δυστυχία μας. Τα κοράκια-κλητήρες θα συνεχίσουν να μας «επισκέπτονται» έτοιμοι να κατασπαράξουν ό,τι έχει απομείνει από εμάς, διαπράττοντας κι άλλες τέτοιες κρατικές δολοφονίες. Τα χαρτιά των εξώσεων και των κατασχέσεων θα συνεχίσουν να καταφθάνουν σε ρυθμούς χιονοστιβάδας.
Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί για να μπει ένας φραγμός, είναι από το ίδιο το κίνημα και τις μορφές αυτό-οργάνωσης εργαζόμενων κι ανέργων. Μέσα από την μαχητική διεκδίκηση κάλυψης κάθε βασικής μας ανάγκης επιβίωσης, όπως είναι και η στέγαση. Μέσα από την αυτενέργεια και την προώθηση μορφών πάλης όπως οι καταλήψεις στέγης και η εγκατάσταση ανέργων κι αστέγων σε άδεια κτίρια. Τέλος, μέσα από την δημιουργία δομών κι αντανακλαστικών τέτοιων, που θα είναι δυνατή η δυναμική παρεμπόδιση κάθε κρατικού ρουφιάνου που επιχειρεί να πετάξει έξω τον οποιονδήποτε φτωχό αδυνατεί να συντηρήσει τη στέγη του.
Δεν τους χρωστάμε την ζωή μας, αυτοί μας χρωστάνε την αξιοπρέπεια μας και τον κόσμο ολόκληρο. Καιρός να τους πετάξουμε στα σκουπίδια της Ιστορίας.
Κώστας Απ.