Είναι γνωστό το καθεστώς και το είδος της εργασίας που υπάρχει στις επιχειρήσεις-τηλεφωνικά κέντρα-είτε έχουν ως αντικείμενο την εξυπηρέτηση πελατών, είτε την προώθηση και πώληση υπηρεσιών και προϊόντων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα παρατίθεται στην πρόσφατη, προσωπική μου εμπειρία:
Στην εταιρεία «ΩΘΗΣΗ», αυτό που προωθούν οι εργοδότες της είναι το κυνήγι της πώλησης μέσω της ανάγκης/ανοχής του κάθε εργαζόμενου (από το να προσπαθεί να κάνει πιεστικά τηλεφωνικές πωλήσεις κάτω από την απειλή της απόλυσης, μέχρι το να δουλεύει πέραν του ωραρίου του και Σάββατα αμισθί). Αφού τελείωσα την εκπαίδευση για 2 με 3 ώρες στις 9/11, με ενημέρωσαν πως ξεκινάω στην «παραγωγή» με σύμβαση 6ωρου (από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι) και από τις 12/11 και ημέρα Δευτέρα.
Εξαρχής το ζητούμενο για αυτούς, ήταν η αύξηση των συμβολαίων της WIND και των ενεργών συνδέσεων και το κατάλαβα από τις συμπεριφορές τους, από την πρώτη στιγμή (ήμουν σε αυτό το κομμάτι και όχι στην προώθηση της ιδιωτικής κάρτας ιατρικής περίθαλψης ή σε κάτι άλλο που δεν γνωρίζω την ιδιαιτερότητα του αντικειμένου πίεσης…).
Το όριο-καταναγκασμός ήταν τα 2 συμβόλαια την ημέρα για μας τους 6ωρους (και διάλειμμα ενός τετάρτου) με έντονη την υπενθύμιση αυτής της άτυπης υποχρέωσης (στους καινούργιους έδιναν το περιθώριο για να εγκλιματιστούν με την παραγωγή 1 συμβολαίου/ημέρα και για 1 εβδομάδα).
Η σύμβαση μου, με ειδικότητα υπαλλήλου γραφείου (ατομική σύμβαση εργασίας μερικής απασχόλησης, σύμφωνα με τους ν. 2639/98 & 3846/10) ξεκίνησε από την Τρίτη 13/11 χωρίς να περιλαμβάνει καταβολές επιδομάτων πτυχίου Τ.Ε.Ι (στη δική μου περίπτωση) ή άλλων επιδομάτων που έπρεπε να ισχύουν, όπως οθόνης, τηλεφωνητή, κλπ.
Η αμοιβή μου ήταν στα 501,00 μεικτά, δηλαδή στα 414,00 καθαρά όπως και για τους υπόλοιπους συναδέλφους μου, χωρίς κανένα επιπλέον επίδομα (σημειωτέον πως ανάφεραν ότι πληρώνουν πολύ καλύτερα από τις υπόλοιπες εταιρείες που έχουν ως αντικείμενο την τηλεφωνική πώληση).
Η συνεχής πίεση από τις «τιμ λήντερς» για όλο και περισσότερες πωλήσεις έφτασε στο απροχώρητο (με φωνές, πολλές φορές), ιδιαίτερα μετά και τις προσωπικές πλέον νύξεις τους για εντατικοποίηση μετά από συνεχόμενη «αποτυχία» 2 ημερών.Επίσης αναφέρθηκαν και στο bonus των 100 ευρώ, που μπορούν αυτές και η εταιρεία τους να δίνουν στους «από κάτω» μετά από την ενεργοποίηση του 75% των απαιτούμενων συμβολαίων.
Την Τρίτη 21/11 απολύθηκα μετά από δύο μέρες μηδενικής παραγωγής συμβολαίων και συνδέσεων. Η πρόκληση για μένα (όπως και γι’ αυτούς) ήταν η απαίτηση τους να παραταθεί το ωράριο εργασίας, έχοντας σαν μοναδικό σκοπό τους την επίτευξη του επιθυμητού ποσοστού πωλήσεων. Η κανονική αποχώρηση μου στο τέλος του 6ώρου μου, τους έδωσε τυπικά την αφορμή για την όποια επίθεση και νουθεσία, αυτό όμως που επικαλέστηκαν ήταν η μη ένταξη στη «νόρμα» παραγωγής τους.
Η δική μου απόλυση, βρίσκει τα αίτια της στην όποια μοριακή αμφισβήτηση και (παθητική) αντίσταση του απλού εργαζόμενου που διεκδικεί τα αυτονόητα.
Μετά από όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στους εργασιακούς χώρους και σε αυτό το περιβάλλον με τις ιδιαίτερα άσχημες συνθήκες, είναι αναγκαίο ο εργαζόμενος να κατοχυρώνει τις διεκδικήσεις και τα (μέχρι τώρα) κεκτημένα του έμπρακτα (με προσφυγή στην επιθεώρηση εργασίας μαζί και με τα σωματεία), μη χαρίζοντας δεδουλευμένα, ένσημα, υπερωρίες, επιδόματα και σε συνδυασμό πάντοτε με την προσπάθεια για καλυτέρευση των συνθηκών και των γενικότερων όρων.
Έτσι την Πέμπτη 29/11 με την έμπρακτη αλληλεγγύη και βοήθεια συναδέλφων από το σωματείο εργαζομένων της WIND, προχωρήσαμε σε έγγραφη καταγγελία παρά τις αρχικές αντιρρήσεις και την αρνητική στάση κάποιων υπαλλήλων της επιθεώρησης εργασίας.
Το ζητούμενο στην συγκεκριμένη περίπτωση εξακολουθεί να βρίσκεται στην απαίτηση για καταβολή των όποιων επιδομάτων δικαιούμαστε και στην τήρηση του ωραρίου, είτε είμαστε 6ωροι, είτε 4ωροι, είτε οτιδήποτε άλλο. Το πλέον βασικό όμως είναι να βρεθούμε μέσα από μία πιο ανένδοτη ατομική στάση στους εργασιακούς χώρους και να συναντηθούμε σε συλλογικές διεκδικήσεις που θα μας ξεμπλοκάρουν από καταστάσεις μοιρολατρικής απάθειας, εξατομικευμένης αδιαφορίας και κατάθλιψης. Με λίγα λόγια, πρέπει να συναντηθούμε μεταξύ μας οι εργαζόμενοι άνεργοι και επισφαλείς, για να υπερασπιστούμε τον ίδιο μας τον εαυτό μέσα σε συνθήκες εντεινόμενης εκμετάλλευσης και κοροϊδίας.
Η δουλειά μας είναι να ενημερώνουμε τους καταναλωτές για τις όποιες επιλογές και προσφορές υπάρχουν από τις εταιρείες και όχι να ακολουθούμε τις προσταγές και τα ιδεολογήματα των μάνατζερ που θέλουν να μας εμπλέξουν στο κυνήγι του κέρδους και του πελάτη, παρακολουθώντας καθημερινά με αγωνία την παραγωγή συμβολαίων στους πίνακες ανταγωνισμού που έχουν επιβάλλει ανάμεσα στους εργαζόμενους.
Αυτό που μετράει περισσότερο, μέσα σε αυτές τις καταστάσεις ωμού εκβιασμού, είναι η κατανόηση και αλληλεγγύη μεταξύ συναδέλφων. Με στοιχειώδη αξιοπρέπεια μπορούμε να μην αφήνουμε το κάθε μικρό και μεγάλο αφεντικό να αποφασίζει για το είδος της εργασίας και το είδος της αμοιβής για την σιωπή μας.
Πρέπει τελικά να παίρνουμε θέση όταν κάποιος συνάδελφος υπερασπίζεται την συλλογική μας υπόσταση, σε όποιον εργασιακό χώρο και να βρισκόμαστε (άσχετα αν κάνουμε τη δουλειά που «προορίζουμε» τον εαυτό μας-βάσει σπουδών ή κάποια άλλη δουλειά…)
•ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ, ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
•ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
•ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΤΩΝ ΠΩΛΗΣΕΩΝ ΤΟΥΣ