Η κρίση αυξάνεται και συμπαρασέρνει ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν μιλάμε απλά για άλλη μια κρίση που βαθαίνει αλλά για μια επιδεινούμενη ύφεση, συντονισμένη παγκοσμίως που αυξάνει τα επίπεδα της φτώχειας και τα ποσοστά της ανεργίας σε τρομακτικό επίπεδο. Συνολικά τα ποσοστά της ανεργίας στην Ευρώπη σύμφωνα με δικά τους στοιχεία και χωρίς να συγκαταλέγονται οι άνεργοι σε ελαστικές σχέσεις εργασίας και οι μετανάστες, ξεπερνούν τα 12%. Δηλαδή οι άνεργοι σας χώρες της ευρωζώνης ξεπερνούν τα 19 εκατομμύρια, με τα μεγαλύτερα ποσοστά φυσικά να ανήκουν στις χώρες του Νότου. Στην Ισπανία και στην Ελλάδα το 2013 οι άνεργοι θα ξεπεράσουν το 30% ενώ στην Ιταλία το 12%.
Ρεκόρ στην ανεργία σε όλες τις χώρες έχουν οι νέοι μέχρι 35 χρόνων. (60% η ανεργία των νέων στην Ελλάδα) Φαίνεται να είναι για αυτούς αναγκαστικός μονόδρομος η παραπέρα κατάργηση Θέσεων εργασίας. Η βασική αιτία της καπιταλιστικής κρίσης είναι η υπερσσυσώρευση κεφαλαίου. Τεράστιοι όγκοι πλασματικού κεφαλαίου μπλοκάρουν την παραγωγή και από τότε που ξέσπασε η ύφεση, μετά από τόσες ενέσεις ρευστότητας, μνημονιακά μέτρα, χρεοκοπίες τραπεζών και χωρών, τα ποσά που κατέστρεψαν είναι ελάχιστα. Έτσι λοιπόν δεν έχουμε δει και βιώσει παρά ελάχιστα από αυτό που λέμε κρίση. Ακόμα και αν εξαφάνιζαν ολόκληρο τον πληθυσμό της γης δεν θα έφτανε για να καταστρέψει τους τεραστίους όγκους πλασματικού κεφαλαίου.
Οι νέοι ζουν ένα παρόν δυσβάστακτο αλλά η τωρινή και η επόμενη γενιά, όχι μόνο δεν έχουν να περιμένουν ένα καλύτερο μέλλον, αλλά ένα ακόμα χειρότερο και παρατεταμένο. Τρέχουν να εκμεταλλευτούν οποιαδήποτε ευκαιρία για εργασία ακόμα και αν είναι για 200 και 300 ευρώ το μήνα. Αμέτρητοι νέοι δεν έχουν δουλέψει πουθενά σε μαζικό χώρο και δεν μπορούν να βρουν καταφύγιο σε συνδικάτα και σωματεία.
Το πρόβλημα της ανεργίας αφορά ολόκληρη την κοινωνία και τίθεται πολιτικά αφού αφορά όλες τις πτυχές της ζωής. Μια κοινωνία που βιώνει την ανεργία στην ουσία της και απεγνωσμένα, προσπαθεί να αντέξει την τεράστια πίεση για επιβίωση και ζωή. Μια κοινωνία όπου σας γειτονιές πρέπει να αναπτύξει συλλογικότητες και αυτοοργανωμένα δίκτυα αλληλεγγύης ανεξάρτητα από το κράτος και τα δεκανίκια του. Έτσι οι άνεργοι, νέοι και μεγάλοι, εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές, και συνταξιούχοι μπορούν χωρίς κάποιον πάνω από το κεφάλι τους να βρουν τους τρόπους να οργανώσουν την ζωή τους παλεύοντας με βασικό στόχο την κυβέρνηση κα το καπιταλιστικό κράτος. Κέντρα αγώνα τα οποία θα οργανώσουν αυτήν την μάχη. Το πρόβλημα της ανεργίας δεν λύνεται απλά με οικονομίστικους τρόπους ούτε με ανάπτυξη καινούργιων ελαστικών μορφών ανεργίας, όπως είδαμε να αναπτύσσονται τα καινούργια προγράμματα μέσω ΕΣΠΑ, με τους χειρότερους όρους εργασιακής νομοθεσίας, που oι κυβέρνησεις, ΓΣΕΕ και οι δήμοι τα δημιούργησαν και κομμάτια της αριστεράς όπως ο Σύριζα στηρίζουν στο όνομα της μείωσης της ανεργίας.
‘Όχι. Το πρόβλημα της ανεργίας δεν λύνεται με μισοεργασία και δουλεία!
Οι άνεργοι ανήκουν στην εργατική τάξη και σαν τέτοιο κομμάτι των πιο καταπιεσμένων πρέπει να δώσουν την μάχη για την εργασία. Μια εργασία όπου δεν Θα υπάρχουν αφεντικά και οι ίδιοι θα οργανώνουν την παραγωγή με τέτοιο τρόπο που Θα καλύπτουν τις ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας για αγαθά και εργασία.
Αν.Π
