Τον Ιούνιο του 2012 οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο (ουσιαστικά το σωματείο των εργαζομένων) έχασαν τη δίκη για τα ασφαλιστικά μέτρα και επειδή θεώρησαν ότι μεγάλο μέρος της ευθύνης είχε ο συνήγορος τους, πήραν την απόφαση να προσλάβουν έναν πιο έμπειρο δικηγόρο – έναν εργατολόγο με γνώση και εμπειρία σε εργατικές διεκδικήσεις. Το σωματείο συμφώνησε να προσλάβει τη δικηγόρο που πρότειναν οι εργαζόμενοι στα γραφεία της εταιρείας, ουσιαστικά οι διευθυντές.
H απόφαση αυτή αποδείχθηκε λάθος γιατί εγκλώβισε το σωματείο για μήνες στις επιδιώξεις των διευθυντών και των δικηγόρων:
Τις μέρες εκείνες επρόκειτο να εκδικαστούν οι απαιτήσεις των εργαζομένων για τα δεδουλευμένα. Στην Αθήνα, για τους εργαζόμενους των Γραφείων, στα Μελίσσια και στη Θήβα, για τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο του Σχηματαρίου.
Μετά από συμβουλή της εργατολόγου η δίκη των εργαζομένων στα γραφεία που θα γινόταν στην Αθήνα αναβλήθηκε. Αντίθετα οι εργαζόμενοι του εργοστάσιου προχώρησαν στη δίκη τον Ιούλιο του 2012 στη Θήβα, κερδίζοντας τέσσερις μισθούς, με τον πρώτο δικηγόρο, ο οποίος αμέσως μετά αντικαταστάθηκε.
Τον Αύγουστο του 2012 η εργατολόγος, ήρθε σε συμβιβαστική συμφωνία με τους δικηγόρους της εργοδοσίας. Ήταν η πιο εύκολη και γρήγορη «δικαστική» λύση, αφού η άλλη λύση, κατασχέσεις και πλειστηριασμοί, κοστίζουν σε χρήμα και θέλουν περισσότερο χρόνο για να δώσουν κάποιο αποτέλεσμα. Αποτελούσε όμως λύση ο πλειστηριασμός για τους εργάτες; Εκτός από λίγο χρόνο και κάποιο χαρτζιλίκι από τα πλειστηριασμένα στοιχεία τι άλλο θα κέρδιζαν; Συνέχεια ανάγνωσης PLEXACO: Το αδιέξοδο μιας πτώχευσης, ένας χρόνος μετά