Άνεργος σημαίνει η καθημερινή «full time απασχόληση» αναζήτησης εργασίας, σε σημείο που έχεις την αίσθηση πως αν πληρωνόσουν για κάθε ώρα που έφαγες μπροστά σε οθόνες υπολογιστή, σε εφημερίδες, σε εξετάσεις και συνεντεύξεις, θα είχες θησαυρίσει. Κανείς δεν θα σε δικαιολογήσει αν κουραστείς, και σκεφτείς πως «αυτή η δουλειά δεν κάνει για μένα και θέλω κάτι άλλο.» Δεν έχεις κι άλλη επιλογή, γιατί αυτή η «δουλειά» δεν είναι σαν τις άλλες…

Άνεργος σημαίνει άνθρωποι που έχουν να βγουν χρόνια και χρόνια στην αγορά εργασίας και που την κρίση την αντιλαμβάνονται σαν ένα αντικείμενο προς ανάγνωση στις οικονομικές εφημερίδες, να σε ρωτούν κάθε λίγο και λιγάκι αν βρήκες δουλειά και να απορούν, ή στην χειρότερη να μειδιούν, όταν παίρνουν αρνητική απάντηση…

Άνεργος σημαίνει πως κάθε φορά τρέχεις να πάρεις τις εφημερίδες της Δευτέρας και της Τρίτης, που έχουν τα ένθετα με τις προκηρύξεις των «νέων θέσεων εργασίας» στο Δημόσιο και στους διάφορους οργανισμούς. Κι αφού συμπληρώσεις τις μακροσκελείς αιτήσεις, πάρεις τα παράβολα από τις εφορίες, συγκεντρώσεις όλα τα έγγραφα και φας με το κουτάλι όλη την γραφειοκρατία, συνειδητοποιείς πως μετά από όλα αυτά πάλι δεν είχες κανένα αποτέλεσμα. Και τότε θυμάσαι αυτό που σου είχαν πει, πως αυτές τις αιτήσεις τις στέλνεις για την «τιμή των όπλων» και πως ενδείκνυνται μόνο για τους υποψηφίους που έχουν εκείνον τον πασίγνωστο σε όλους μπάρμπα στην Κορώνη. Κι αν τότε είχες αναρωτηθεί ποιος είναι αυτός ο μυστήριος τύπος απ’ το όμορφο χωριό της Μεσσηνίας, τώρα το πρώτο πράγμα που σου ‘ρχεται στο μυαλό από μόνο του είναι  «Μπάρμπα, τοίχο-τοίχο μη σε πετύχω…» Συνέχεια ανάγνωσης Άνεργος σημαίνει… →

Την Τετάρτη 12/12/2012 σωματεία, εργατικές συλλογικότητες και μεμονωμένοι εργαζόμενοι και άνεργοι συμμετείχαν στο μοίρασμα κειμένων που έγινε στα γραφεία της εργολαβικής «ΩΘΗΣΗΣ» εν όψει της εργατικής διαφοράς που θα γινόταν στην επιθεώρηση εργασίας Δάφνης την Παρασκευή 14/12/12. Έγιναν ενημερώσεις και συζητήσεις με τους συναδέλφους μας σχετικά με το εργασιακό καθεστώς του εκβιασμού των καταναγκαστικών πωλήσεων και των απλήρωτων υπερωριών που έχει επιβληθεί στα τηλεφωνικά κέντρα.
Το κλίμα ήταν αρκετά θετικό και έγιναν αρκετές επισημάνσεις στα πηγαδάκια που δημιουργήθηκαν στην είσοδο της εταιρείας σχετικά με την ασυδοσία των αφεντικών και την ολιγωρία των ελεγκτικών μηχανισμών τους. Η κεντρική παρατήρηση ήταν πως χρειάζεται μία νέα αρχή μέσα στους εργασιακούς χώρους και πως δίνεται μια καινούργια ευκαιρία εξ αιτίας όλων όσων συμβαίνουν (ενάντια στον κατακερματισμό και την υποτίμηση που ανέχονται οι περισσότεροι από μας για να επιβιώσουν μέσα σε αυτό το καθεστώς εθελοδουλίας, εξαγοράζοντας την αξιοπρέπειά τους με το χαρτζιλίκι του «απασχολήσιμου»…). Σημειωτέον πως παρατηρήθηκε από πολλούς οργισμένους συναδέλφους και απολυμένους (αφού οι συγκεκριμένες εταιρείες λειτουργούν σαν «βιομηχανία» ανακύκλωσης εργαζομένων-ανέργων) η αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης που θα αντικαταστήσει τις λογικές της ανάθεσης και της εύκολης λύσης του ατομισμού που έχουν επικρατήσει μέσα στους εργασιακούς χώρους.
Το σημαντικότερο αποτέλεσμα όμως, ήταν η επικοινωνία που προέκυψε με τους ίδιους τους εργαζόμενους και απολυμένους που εξέφρασαν την ανάγκη να βρεθούμε για να οργανώσουμε την επίθεση μας ενάντια σ’ αυτό το καθεστώς εργασίας…
Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται ουσιαστικά να εγκαταλείψουμε τις κυρίαρχες λογικές της ανάθεσης, της ατομικής λύσης -καταξίωσης και του εύκολου τρόπου ζωής. Επιβάλλεται να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, να αντικρύσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και όχι τις ανάγκες που μας επιβάλλουν τα αφεντικά και το σύστημα παραγωγής-κατανάλωσης που ζούμε. Πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε και τον συνάδελφό μας, να νοιαζόμαστε γι’ αυτά που μας συμβαίνουν και να εγκαταλείψουμε την αδιαφορία και τη μεμψιμοιρία, αρχίζοντας να διεκδικούμε όλα όσα μας ανήκουν-κόντρα στην νεοφιλελεύθερη ηθική που τα ισοπεδώνει, παρουσιάζοντας σαν κάτι φυσικό την εκμετάλλευση και σαν γραφικό-οπισθοδρομικό ιερομάρτυρα κάποιων συντεχνιών αυτόν που αντιστέκεται. Πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας στην τηλεόραση και στα διάφορα φερέφωνα της προπαγάνδας τους, αρχίζοντας να διακρίνουμε τους εχθρούς μας με περισσότερο πραγματικούς όρους. Η συνείδησή μας να αποκτήσει ταξικά χαρακτηριστικά, να γειωθεί με την ίδια τη ζωή μας-δεν είμαστε όλοι τελικά ένα ομοιογενές πράγμα στην κοινωνία των πελατών-καταναλωτών που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε. Πρέπει να σταματήσουμε να δικαιολογούμε τα αφεντικά και να οργανώσουμε τις απαντήσεις μας συλλογικά χωρίς ειδικούς και ιερατεία. Πρέπει τελικά, να καταλάβουμε πως έχουμε καταντήσει άμορφη μάζα που μεταμορφώνεται στα χέρια των αφεντικών σε ευρώ! Συνέχεια ανάγνωσης ενημέρωση και συμπεράσματα από την υπόθεση του απολυμένου στο τηλεφωνικό κέντρο «ώθηση» →

(λάβαμε με email)

Όχι δεν υπάρχει πάτος… Πρόγραμμα δωρεάν εργασίας για όλους τους ανέργους προτείνει ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών, Πέτρος Δούκας, παρουσιάζοντας ένα μανιφέστο προτάσεων για την έξοδο από την κρίση. Όπως γράφει όλοι οι άνεργοι θα πρέπει να κληθούν να δουλέψουν όπου τους χρειάζεται η Πολιτεία. «Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιάδες τόνοι παραμένουν αμάζευτες), ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα, σε μαγαζιά, συνεργεία, επιχειρήσεις, ανάλογα με την ηλικία, τις δεξιότητες, την έφεση και την όρεξη του καθενός. Ταυτόχρονα, να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργάτες, ή υπάλληλοι για τρεις μήνες χωρίς επιβάρυνση (για τις επιχειρήσεις, κλπ).
Δεν είναι η πρώτη φορά που προτείνονται τέτοια “καινοτόμες” λύσεις για την ανεργία. Στην Ουγγαρία πριν από 2 χρόνια περίπου προτάθηκε ένα “Εθνικό Σχέδιο Εργασίας” (ίδιο όνομα με ένα πρόγραμμα που διεξαγόταν από το φασιστικό καθεστώς της δεκαετίας του 1930 στην Ουγγαρία) με τον εγκλεισμό των ανέργων σε στρατόπεδα εργασίας ανεξάρτητα απ’ το πού διαμένουν αυτοί και οι οικογένειές τους όπου θα χρησιμοποιούνται σε βαριές χειρωνακτικές εργασίες (με αποδοχές 82, 104 ή 178 ευρώ το μήνα) και θα διαμένουν σε τροχόσπιτα που θα παρακολουθούνται από συνταξιούχους αστυνομικούς.
Η άλλη φορά ήταν όταν το χιτλερικό ναζιστικό καθεστώς “μείωσε” την ανεργία βάζοντας τους ανέργους να δουλεύουν σε προγράμματα καταναγκαστικής εργασίας για ένα πιάτο φαΐ και με τον εγκλεισμό αργότερα στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Οι υπόλοιποι άνεργοι αργότερα βρήκαν προσωρινή απασχόληση στο γερμανικό στρατό και μόνιμη στέγη στα πολεμικά νεκροταφεία.
Δεν θα πρέπει να μας κάνουν έκπληξη τέτοιες προτάσεις. Τα αφεντικά, οι δημιουργοί της κρίσης αυτής επιτίθενται συνολικά απέναντι στην εργατική τάξη και απαξιώνουν στο χειρότερο δυνατό σημείο την εργατική δύναμη. Αυτό που θέλουν είναι η πλήρης υποταγή των εργαζομένων σε κατάσταση απόλυτης σκλαβιάς. Κατάσταση που μπορεί να επιτευχθεί μόνο κάτω από ένα καθεστώς απόλυτης αστυνομικής – δικαστικής καταστολής και ολοκληρωτισμού.