Παρέμβαση πραγματοποίησε η συλλογικότητα μας στη γενική απεργία στις 27/11/. Στην συγκέντρωση μοιράστηκε η παρακάτω προκύρηξη

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΡΓΩΝ ΤΩΡΑ

Η κυβέρνηση των ρεταλιών του αστικού πολιτικού συστήματος, που έχει εξαθλιώσει ένα ολόκληρο λαό, δεν παίζει απλά με την ζωή μας. Παίζει και με την νοημοσύνη μας. Το νέο «success story» του Σαμαρά –μετά από το πρωτογενές πλεόνασμα- είναι η «μείωση της ανεργίας» που καταγράφηκε μέσα στο 2014.

Στο ποσοστό προσμετρούνται οι «απασχολούμενοι» στα διάφορα προγράμματα τύπου voucher ή κοινωφελούς εργασίας, που μέσα στη χρονιά γνώρισαν εκτόξευση. Προσμετρούνται επίσης, οι σκλάβοι της θερινής περιόδου, οι εποχιακοί εργαζόμενοι στις τουριστικές γαλέρες. Αυτοί είναι οι «ωφελούμενοι» και οι «απασχολούμενοι» που τείνουν να αντικαταστήσουν ολοκληρωτικά τους εργαζόμενους, που καθημερινά, κατά χιλιάδες απολύονται, βγαίνουν διαθέσιμοι, κλείνουν οι επιχειρήσεις που εργάζονται και πετιούνται στο δρόμο. Ας ζητωκραυγάσουμε λοιπόν που «μειώσανε» την ανεργία!

Κι ενώ για «χάρη» όλων εμάς, των ανέργων, των απλήρωτων, των συνταξιούχων της πείνας, όσων τους έχουν ρίξει κάτω από το όριο της φτώχειας, διαπραγματεύονται «σκληρά» με την Τρόικα, την ίδια στιγμή τα «έχουν βρει» ήδη για την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, τα λοκ άουτ, τους περιορισμούς στις απεργίες, για να ανακόψουν την αγωνιστική δράση της εργατικής τάξης.

Φυσικά, δεν περιμένουμε απέναντι στον αυξανόμενο αυταρχισμό του κράτους και της κυβέρνησης, να σταθούν οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Αυτοί ξέρουν μόνο να εκτονώνουν την οργή των καταπιεσμένων, με 24ωρες απεργίες-τουφεκιές και με κοροϊδία της οργής και αγανάκτησης του κόσμου. Ξέρουν καλά το «παιχνίδι» της υποταγής και της εκδούλευσης. Αλλά εμείς μόνο ένα δρόμο ξέρουμε γιατί μόνο ένας μας έχει απομείνει: τον δρόμο της σύγκρουσης, για να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας έχουν κλέψει.

Μπροστά στον όλεθρο που έχουν σπείρει σε όλη την κοινωνία, λίγη σημασία έχει ποιος είναι άνεργος, ποιος «ωφελούμενος», ποιος απλήρωτος. Στο ίδιο μίζερο «καζάνι» βράζουμε όλοι, κι όλοι μαζί πρέπει να παλέψουμε για να ρίξουμε σ’ αυτό τους εργοδότες μας και τους λακέδες τους

Αν ο καπιταλισμός μας θέλει κατακερματισμένους, ανήμπορους να αντιδράσουμε και κλεισμένους στα σπίτια μας, περιμένοντας παθητικά τις εκλογές, εμείς πρέπει να αντιτάξουμε την ενότητα στη δράση μας, την κοινή πάλη για την ανατροπή του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς, της εκμετάλλευσης και της κρατικής καταπίεσης.

• ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΙ ΟΛΕΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ
• ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Άνεργες/Άνεργοι από τις γειτονιές της Αθήνας
https://anergoigeitonion.espivblogs.net/

Όπλα δεν είναι μόνο αυτά που ξερνάνε σφαίρες
(για την υπόθεση της Αγγελικής Κουτσουμπού)

Στις 6 Δεκεμβρίου 2009, κατά τη διάρκεια της ογκώδους διαδήλωσης για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Aλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το μπλοκ του EEK, δέχεται, στο ύψος της πλατείας Συντάγματος, τη σφοδρή επίθεση της αστυνομίας, αρχικά από την ομάδα ΔEΛTA και εν συνεχεία από δύναμη πεζοπόρων αστυνομικών. Δεκάδες ήταν οι τραυματίες και οι συλληφθέντες.
Σοβαρότερα τραυματίστηκε η Aγγελική Kουτσουμπού, στέλεχος του Eργατικού Eπαναστατικού Kόμματος (EEK) και αγωνίστρια του αντιδικτατορικού αγώνα, που μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου συνελήφθη και βασανίστηκε από τη χούντα του Iωαννίδη. Aπό το κτύπημα της μοτοσυκλέτας και το ρόπαλο του συνοδηγού αστυνομικού παρ’ ολίγο να χάσει τη ζωή της. Mεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κώμα, όπου διαγνώστηκε «βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση -υποσκληρίδιο αιμάτωμα, υπαραχνοειδής αιμορραγία, θλάση εγκεφάλου, ρωγμώδες κάταγμα του λιθοειδούς, συντριπτικό κάταγμα αριστερής κλείδας και σπάσιμο όλων των εμπροσθίων αριστερών πλευρών».
H μήνυση της Aγγελικής κατά του αστυνομικού της ομάδας ΔEΛTA Θεμιστοκλή Ποιμενίδη για βαριές σωματικές βλάβες απορρίφθηκε από την εισαγγελική αρχή, το ίδιο και η έφεση, χωρίς καμιά αιτιολόγηση. Η δολοφονική επίθεση χαρακτηρίστηκε ως “τροχαίο ατύχημα” (!) και ως τέτοιο πρόκειται να εκδικαστεί τη Δευτέρα 13 Oκτωβρίου 2014, στο Γ’ Tριμελές Πλημμελειοδικείο Aθήνας λίγο πριν εκπνεύσει η πενταετία και -όλως τυχαίως- οδηγηθεί η υπόθεση σε παραγραφή.
Στα 5 χρόνια που μεσολάβησαν από τη δολοφονική επίθεση κατά της Αγγελικής μέχρι σήμερα, οι αντίστοιχες περιπτώσεις πολλαπλασιάστηκαν. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι άνωθεν εντολές τόσο προς αστυνομικούς όσο και προς δικαστές και εισαγγελείς έχουν ως άμεσο στόχο τη σωματική και ψυχολογική εξόντωση όσων αντιδρούν και εξακολουθούν να αγωνίζονται. Από τη μία, καλλιεργείται ένα ισχυρότατο κλίμα φόβου για το αν τελικά κάποια, αν αποφασίσει να συμμετάσχει σε διαδήλωση (ή άλλη μορφή δράσης στον δρόμο) θα επιστρέψει σπίτι της αρτιμελής. Από την άλλη, αν αυτό δεν συμβεί και κινηθεί νομικά, η αστική δικαιοσύνη “αποφασίζει και διατάζει” κατά το δοκούν, προκειμένου να βάλουμε όλες και όλοι καλά στο μυαλό μας ότι άκρη δε θα βρούμε• ότι καλό θα είναι να κάτσουμε σπίτι μας, να αποκηρύξουμε την “ανομία” και να αποδεχτούμε τη μοίρα μας ως φρόνιμα και νομοταγή πρόβατα επί σφαγή. Αν δεν συμμορφωθούμε, θα βρούμε απέναντί μας το κράτος και το οπλοστάσιό του -και τα όπλα του κράτους δεν είναι μόνο αυτά που ξερνάνε σφαίρες.
Όπλο είναι και το μηχανάκι του ΔΕΛΤά που διεμβολίζει μπλοκ διαδηλωτών με ξεκάθαρο στόχο να τραυματίσει θανάσιμα. Όπλο είναι το γκλομπ που κατεβαίνει με ορμή για ν’ ανοίξει κεφάλια και να σπάσει μέλη. Όπλα είναι τα βασανιστήρια στα κρατητήρια, οι εξευτελιστικοί σωματικοί έλεγχοι, οι δίκες-παρωδίες, οι ψευδομάρτυρες μπάτσοι, τα λευκά κελιά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και αντίστοιχα ισχυρά όπλα είναι οι δουλειές των 300 ευρώ, η μακροχρόνια ανεργία και η ανακύκλωση σε προγράμματα “κοινωφελούς” εργασίας που σε κρατάνε στο όριο της επιβίωσης.
“Παντοδύναμο”, επομένως, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Ισχυρό το οπλοστάσιο και απέναντι όλες και όλοι εμείς. Γιατί συνεχίζουμε λοιπόν; Γιατί αρνούμαστε να δεχτούμε μια πραγματικότητα στρεβλή που μας επιβάλλεται με τα όπλα; Λες να είμαστε τίποτα ρομαντικοί, αιθεροβάμονες και ονειροπόλοι όλοι εμείς που -με διαφορετικούς τρόπους και πολιτική συγκρότηση- επιμένουμε να σηκώνουμε το κεφάλι όταν μας διατάζουν να το κρατάμε σκυφτό; Κι όμως, όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές ανά τους αιώνες, τα πράγματα δεν αλλάζουν με την υπομονή των καταδικασμένων σε εξαφάνιση, αλλά με την επιμονή κάποιων “τρελών” που αρνούνται να δεχτούν τους όρους ζωής που επιβάλλονται μέσω του κρατικού οπλοστασίου• ευτυχώς, τέτοιου είδους “τρελοί” είμαστε και εμείς…
Επειδή λοιπόν αυτό που ξέρουμε και μας αρέσει καλύτερα να κάνουμε είναι να επιμένουμε και όχι να υπομένουμε, ως άνεργοι και άνεργες στεκόμαστε δίπλα στην Αγγελική Κουτσουμπού και αρνούμαστε να δεχτούμε τον τραγέλαφο του υποτιθέμενου τροχαίου ατυχήματος. Κι ακόμα κι αν σε αυτή τη συγκυρία δεν διαθέτουμε παρόμοιο οπλοστάσιο, αδύναμοι δεν είμαστε. Τα όπλα τα δικά μας τα έχει δοκιμάσει η Ιστορία.

Άνεργοι-Άνεργες από τις Γειτονιές της Αθήνας